این روزها نامی مدام در ذهنم چرخ می خورد و تکرار می شود: پوریا عالمی که تا این لحظه تاریخی هنوز نمی دانیم جرمش چیست و انقدر گفته های ضد و نقیض و ادعاهای عجیب و غریب از سوی مسئولین مربوطه و غیر مربوطه شنیده ایم که به اصلش شک کرده ایم!عالمی را از زمان گل آقا و در ارتباط با ماهنامه می شناسم که صفحه آرایی می کرد و طنز می نوشت . جزو جوانترهای گل آقا بود و سعی داشت راههای جدید و متفاوتی را در انتخاب قالب و نوع نگارش تجربه کند. بعدها طنز را به صورت حرفه ای دنبال کرد و از پرکارترین های عرصۀ طنز این سالها بود که حاصلش شد نگارش طنز روزانه و هفتگی در چند نشریه و اداره چند صفحه طنز و ارائه چند مجموعه داستان و رمان و قطعۀ ادبی طنز به بازار کتاب. به نظرم ویژگی مهم قلم او، امتزاج آن با نوعی نگاه ادبی و شاعرانه است که البته در طنزنوشته های روزانه اش کمتر به چشم می آید و در شتاب کار هر روزه و برای مخاطب عام روزنامه نوشتن،گم می شود. ولی در قطعات ادبی و شعرواره ها و داستانهایش به چشم می آید و من با لذت این نوشته هایش را می خوانم واز این نگاه شاعرانه و عمیق جاری در اثر لذت می برم . ویژگی دیگرش آزمایشگری در طنز و تلاش برای یافتن راه و زبان و قالب نو و روزآمد در طنز است که در ستونهای روزانه اش در روزنامه ها هم به چشم می آید و در وانفسای طنز و طنزنویسی این روزهای ما،کاری است کارستان!
اما ویژگی مهمی که آثارش را از خیلی های دیگر متمایز می کند و در چند برخوردی که با او داشته ام حس کرده ام این ویژگی برخاسته از شخصیت و کاراکترش است، این است که او در برخورد با سوژه و حتی انتخاب واژگان،"حد" نگاه می دارد. حریم ها ی اخلاقی، فکری و سیاسی را می شناسد و سعی می کند آنها را نشکند و حفظ کند. احساس کرده ام او کارطنز را جدی می گیرد و به لوازم این جدی گرفتن کار، وفادار است و به چشم ابزار فعالیت سیاسی هم به آن نگاه نمی کند، این را قاطعانه می گویم ودلیل و مدرکش هم موجود است . حالا پوریا عالمی با این خصوصیات و با این نگاه ، از سوی مقامات مربوطه و غیر مربوطه، به اعمال ضد و نقیضی متهم شده است که هم را خنثی می کنند و مخاطب می ماند که کدامیک را باور کند! ظاهرا آنهایی که منار را برداشته اند، یادشان رفته پیش از آن فکری برای حفر چاهش بکنند! در هر حال، فارغ از همۀ این حرفها، امیدواریم بزودی ظرف همین چند روز آینده باز پوریا عالمی را ببینیم که همچنان پرکار، قلم می زند و مثل همیشه دنبال راههای جدیدی برای طرح دغدغه های ذهنیش است. او بی شک از سرمایه های طنز ماست و حیف است چنین با روح و ذهنش بازی شود. وزیر محترم ارشاد که می فرمایند ایجاد اختلاف میان مسئولان و سیاه نمایی و ترویج یاس و ناامیدی ریشۀ دستگیری این دوستان است، غافلند از این که آن چه سیاه می نمایاند و باعث ایجاد یاس و بدبینی می شود، اعمال نابخردانۀ خود ماست (که دنیا را انگشت به دهان کرده است)،نه بیان طنزآلودۀ یک تلخی و سیاهی، با این هدف که مخاطب، با خنده بر ناراستی ها، زندگانی و تلخی هایش را به امید روزهای بهتر، تاب آورد.