یکی از حاشیه‌های مهم و قابل توجه حضور هیات ایرانی در اجلاس سازمان ملل ، کامنتهایی است که جماعت برای صفحه جواد ظریف می گذارند! بسته به موضوع و شرایط زمانی، کامنتها متغیر است. یک وقتی حال جماعت سر سخنرانی حسن روحانی در مجمع عمومی و ملاقات نکردن او با اوباما گرفته‌است،پیامها،کنایی می شود:
-جناب وزیر تا تونستید از حقوق فلسطین و بشار اسد دفاع کنید آخرش هم اگه وقت شد فقط از حق غنی سازی دفاع کنید چون ما حق زندگی شاد و پر امید اصلا نداریم.
-باراک چی شد پس؟!چرا پیچوندینش دکتر؟!
یک وقتی،پست،طنزخورش ملس است(مثل ملاقات با خانم اشتون)، یکدفعه حجم کلمات سعید و جلیلی در کامنتها بالا می رود و هزل و شوخی، فضای کامنتها را می گیرد. یک وقت فردای ملاقات با 5+1 و جان کری است، پیامهای تبریک و تشکر و همراهی فضای غالب را تشکیل می دهد که گاه با لحن نیمه رسمی، صمیمانه یا طنزآمیز بیان می شود:
-عمو حسن رو ببوس از طرف من
-اندکی صبر استیضاح نزدیک است.
-نون و پنیر و بامیه،ظریف بزن تو زاویه
-از خوشحالی مردم 2 نفر ناراحت می شن.یکی نتانیاهو ، یکی شریعتمداری. از همین جا سلام من رو به عمه‌هاشون ابلاغ کنید.
یک وقت هم سر زدن به فیس بوک ظریف بهانه و دستمایه شوخی با شرایط موجود می شود:
-سرعت اینترنت چه جور بود جواد؟ما که پوکیدیم با این سرعت.
نمی‌دانم پیامهای فیس بوک ظریف فیلتر می‌شوند و یا سیستمی برای سرند کردن آن‌ها (مثل سرچ کلمات) وجود دارد یا خیر ولی حداقل در سطح آن چه بازتاب می یابد، می شود گفت که محتوا و زاویۀ نگاه پیامهای طنز وغیرطنز تقریبا مشابه است: یک جور ابراز سربلندی و خوشی که گاه باهراس از موانع یا کارشکنی یا عقب نشینی‌های احتمالی همراه می شود. همراه با نوعی تخلیه روانی در برابر مسببان آن چه در این 8 سال بر ما گذشت. پیامهای طنزآمیزی که من دیدم نوعا برخوردار از یک جور نگاه مشفقانه و همراه و تشکر آمیز بود از این که ظریف با مردم ارتباط مستقیم از طریق فیس بوک برقرار کرده و نمایندۀ خوبی برای ایران و ایرانی بوده:
-دکتر حرفات مثل اورانیوم غنی شده به آدم انرژی می ده.
- دکتر عزیز من به قول دوستان وقتی شما به ما گزارش می دین اشک شوق بر چشمانمون حلقه می زنه.آخه من 19 سالمه و تا حالا احساس می کردم فقط به درد رای دادن می خورم اما اکنون می بینم برام احترام قائلن.
نفر بعدی در پاسخ به این کامنت نوشته:"من هم همین حس رو دارم. احساس شخصیت می کنم. من که فکر می کردم به درد رای دادن هم نمی خورم آخه جناب جنتی می گفت رای هم ندید ما کار خودمونو می کنیم."
ما مردم شوخ طبعی هستیم که با همین شوخ طبعی، شداید را تاب آورده ایم. کامنتهای فیس بوک برآیندی از یک جامعه آماری است که گرچه ازنظر قشربندی اجتماعی، بیشتر طبقه متوسط به بالا را نمایندگی می کند ولی در هر حال از نظر زبان و خلق متکثر است. بخشی رسمی صحبت می کنند، برخی راحت و برخی با زبان طنزکه این طنز به اقتضای جامعه آماریش معمولا با ظرافت و تیزبینی همراه است، جز موارد معدودی که به لودگی یا موقعیت نشناسی پهلو می زند که با توجه به گستره و حجم مخاطبان، امری طبیعی است. در این میان می بینم دوستانی (گاه از میان جماعتی که خود دستی در طنز نیز دارند) پیام می دهند و از جماعت کامنت گذار ، با عصبانیت و یا با قربان صدقه یا با اقامه دلیل یا حتی با شوخی(مثلا که:دوستان فکر کنم آقای وزیر رو با پسرخاله‌تون اشتباه گرفتین) می‌خواهند که با وزیر شوخی نکنند و حد نگه دارند و حتی پیش بینی می‌کنند که همین صفحه را به دلیل این پیامها می‌بندند .
کامنت گذار با استراتژیست فرق دارد.کامنت ها کارکردی اگر داشته باشند به این کار می آیند که از طریق آنها می‌توان افکار عمومی ِ کاربران اینترنت را سنجید. در این میان پیام طنز هم همان قدر کاربرد دارد که پیام غیر طنز. در مجموع من که از خواندن پیامهای طنز بدم نمی آید. تازه خواندنشان از متن پست هم برایم جالب تر است.بگذاریم هر کس با زبان خودش حرف بزند، چه اشکالی دارد؟