یک شخصیت می خواهد خودش را به زور و اجبار به فضای یک داستان تحمیل کند.می بیند جا نیست.به عناصر داستان تقریباًالتماس می کند:
- لطفاًجمع تر بایستید،منم بیایم تو.خیرشو ببینید.توی داستان قبلی هم جا نبود،موندم پایین.
نویسنده می گوید :
- آره والله.جابجا بشین.یه جوری جاش بدین بد نیست.البته من کامل ایشونو نمی شناسم ولی حالا که اومده بذارین سوار شه.
عناصر داستان نچ نچ می کنند و غر می زنند.شخصیت اصلی،یک مرد داش مسلک در حالی که زنجیر بی سوسۀ یزدی را در دستش می چرخاند و دستمال بزرگ ابریشمی کاشانی را از جیبش در می آورد و عرقش را خشک می کند ، می آید جلوی داستان که:
- آقای نویسنده،بسکه شخصیت چپوندی توی داستان،نفس تنگی گرفتیم بمولا.نَفَس حاجیت هیچ رقمی بالا نمی یاد.همین پیش پای ما،یکی از همین داستانای چی چیه،پست مدرن راه انداختی،اصلاًشخصیت توش نبود،همینجور خالی خالی داشت می رفت.قشنگ می شد این آقا بره اونجا برا خودش شیلنگ تخته بندازه،بندری برقصه،صفا کونه.هزار تای ایشون هم می رفت توش،آب از آّب تکون نمی خورد جون شوما.
بعد رو می کند به شخصیت جدید که:
- داداش جا نیست که خودتو بچپونی اینجا.زن و بچۀ مردم هستند،خوبیٌت نداره.هرکی هرکی نیست که هر کی عقشش کشید،بتونه سووار شه آخه.
طرح می گوید:
- آقای نویسنده!هر چی حساب و کتاب داره.نمی شه که شخصیتو همین جوری زورچپون کرد.اونم شخصیتی که خودتون هم نمی دونین اصلاًکی هست....آقای شخصیت جدید!بفرمایید پایین خواهش می کنم.شما اینجا پیش بینی نشده اید.توی چارچوب نیستید بفرمایید پایین درِ داستان بسته بشه.از بَس نویسنده شخصیت ریخته این تو،اصلاًداستان نمی تونه حرکت کنه.
شخصیت جدید جواب می دهد:"آقا جان من که خودم نیومدم اینجا.نویسنده صلاح دیده دنبال شخصیت اصلی،منم یه جور جا بده "،آن وقت سُر می خورد داخل.
شخصیت اصلی می گوید:"نویسنده غلط کرده با تو.برو پایین ."و با او دست به یقه می شود.کشمکش ایجاد می شود و داستان کمی حرکت می کند.
موضوع داستان ، زنی است جوان،که پادرمیانی می کند:
- آقای نویسنده من اصلاًنمی دونم شما این شخصیتِ کار نشده رو برا چی اصرار دارین بیارین تو. بخدا ایشون هیچ جذابیتی هم نداره و هیچیش هم نو و تازه نیست،یه چیز باسمه ای می شه مثل شخصیت اصلی.راستش از سلیقتون خوشم نیومد.
شخصیت اصلی به جای نویسنده جواب می دهد:":آبجی!ما دهن به دهن شوما نمی ذاریم.شومام سربه سر ما نذار،اعصاب معصاب نداریم ها!"
شخصیت جدید که یکی از جمله های داستان را بزور چسبیده و می خواهد خودش را بزور فرو کند توی ذهن نویسنده،به طرح می گوید:
- خدا یک در دنیا صد در آخرت عوضت بده.خدا شخصیت اصیلیتو برات نگه داره.حالا یک کاریش بکن جای دوری نمی ره .من یک شخصیت ساده هستم،پیچیدگی ندارم.کار زیادی نمی خواهم.یک شخصیت فرعیم.می رم همون گوشه – موشه ها برای خودم می پلکم تا به پایان برسیم.
همۀ اجزای داستان دم می گیرند:"آقای شخصیت فرعی،برو پایین،بذار داستان حرکت کنه."
زاویۀ دید یقۀ شخصیت جدید را می چسبد :"مرتیکه مگه تو خودت شخصیت – مخصیت نداری بند می کنی به شخصیت های داستانهای مردم؟! ول کن برو پایین بذار به نون و زندگیمون برسیم."
شخصیت پوزخند می زند:"اگه می خواستی نون دربیاری و زندگی کنی،چرا اومدی توی دنیای داستان که نون ازش درنمی یاد هیچی،تازه ،کار هم اگه دست نویسنده اش نده،لااقل هشتشو می ذاره گرو نهش."
نویسنده که می بیند کار دارد به جاهای باریک می کشد و بعید نیست داستانش را به خاطر ایستادن در محل غیرمجاز با جرثقیل بلند کنند و برای همیشه نگهش دارند، حرف تازه وارد را قطع می کند ،ترمزدستی را بالا می کشد ،پیاده می شود و می گوید:
- آقای شخصیت!پیاده شو،داستان بعدی سوار شو.تا پیاده نشوی،داستان از جایش تکان نمی خورد.اینجا جا نیست،شما هم که هنوز هیچیتون برایم مشخص نیست و شده اید یک شخصیت تحمیلی.حواس منهم پرت کنی،داستانو می زنم یه جایی اصلاً ناقصش می کنم.
شخصیت جدید در یک کنش غیر قابل انتظار،یقۀ نویسنده را می چسبد : "مرتیکه!اگه تو منو نمی خواستی،بیخودی زابرام کردی که چی؟!"
سپس در یک کنش غیر قابل انتظارتر، داستان را ترک می کند و پیاده می شود.نویسنده،نفسی می کشد ،درِداستان را می بندد و شروع می کند به استارت زدن و فکر کردن بلکه داستان جلو برود ولی مثل این که ذهنش قفل کرده است،همینطور سفت و سخت ایستاده و تکان نمی خوردو هیچ جوری پیش نمی رود.نویسنده داد می زند:
_ آقا!اینجا کسی یک نقطۀ اوج و پایان و پیشبرد ماجرا پیدا نکرده؟!
و در این حیث و بیص،ذهنش پیش شخصیت فرعی می رود که طی یک اقدام غافلگیرانه،از ازدحام و شلوغی داستان استفاده کرده و موقع پیاده شدن،پایان و نقطۀ اوج و سایر ضمائم را با خودش برده و اعوان و انصار و خدم و حشم یک داستان را همانطوری پا در هوا به امان خدا رها کرده است!

(متن کامل اثری که در همشهری داستان،شمارۀ بهمن 1389 با حذف یکی دو عبارت چاپ شده است)