دستگاه کپی خراب است و کار نمی کند.لطفا باید بروم بخش ِ امانت ِ کتاب، برای کپی از آخرین مدرک تحصیلی (که تا الآن گذاشته امش در کوزه و آبش را خورده ام و حالا برای عضویت در مجهزترین کتابخانه تخصصی خاورمیانه و کهکشان راه شیری به کارم آمده است.).می روم و کپی می گیرم و گشتی هم در کتابخانه می زنم .وقتی به قسمت عضویت مراجعه می کنم،می بینم که جا تر است وعکس پرسنلی (که از مدارک لازم برای عضویت است و آن را صبح از گوشه و کنار کارتهای مستعمل پیدا کرده ام)لای مدارک نیست.می روم و می گردم.نمی دانم از لابه لای پوشه ها و ورق های دستم ،به کدام کناری افتاده که هر چه زمین را وجب به وجب و سانت به سانت می گردم،نیست.این عجول بودن ذاتی و مثل قهرمانهای دوی سرعت، زمین و زمان را متر کردن ،مثل همیشه کار دستم داده است. مساله را با مسئول بخش عضویت در میان می گذارم.می گویم خیلی عجله دارم وباید کاری را زودتر تحویل بدهم.می گوید باید عکس داشته باشم و نمی شود و تا 30/3 بیشتر نیستند و باید بجنبم و الآن ساعت30/2 است وپیشنهاد می کنند که بروم همان پایین(که دستگاه کپی اش خراب است)عکس بگیرم و20 دقیقه ای آماده می شود و 9 تای آن می شود 2000تومان و مفت است.با خودم حساب می کنم و می بینم واقعا ارزش دارد به جای عادتِ شنیع ِ کندن و قیچی کردن عکسهای کارتهای شناسایی دوره طفولیت و قالب کردن چندین و چند بارۀ آن به این طرف و آن طرف،8 تا عکس مرتب و ردیف داشته باشم.گوش می کنم و می روم.می گویم که می خواهم عکس بگیرم و آیا دوربین درست است؟آقای مودبی می فرمایند که بله و بنشینید روی صندلی.دستی به گوشۀ روسریم می کشم و سوال می کنم اینجا آینه ندارید؟یک فقره آینه بغل را( که نمی دانم از کدام تریلی هیجده چرخی به امانت گرفته اند) می دهند دستم.نگاهی می اندازم ومی گویم:ممنونم، خوب است.باید اعتراف کنم که ترگل و ورگل نیستم.صبح وقت کرده باشم،یکی دو رقم از همین مرطوب کننده ها و ضدآفتابهای معمول را زده ام به صورتم اولین مانتو و اولین روسری را که دم چنگم آمده برداشته ام و پوشیده ام که زود راه بیفتم و به ترافیک ظهرگاهی و عصرگاهی برنخورم. فکر اینجایش را نکرده بودم که باید عکس بگیرم.و مگر آیا اگر فکر اینجایش ویا هر جای دیگرش را هم می کردم مساله فرقی می کرد؟ عکس،عکس پرسنلی است و این حرفها را ندارد.در هر حال به میمنت و مبارکی عکس گرفته می شود و آقای عکاس،دوربین را وصل می کند به کامپیوتر و می گوید بعداًتشریف بیاورید وعکس را تحویل بگیرید.می گویم مگر عکس فوری نیست و 20 دقیقه ای تحویل نمی دهید؟پاسخ می شنوم که دستگاه خراب بوده است و نرم افزارش تازه نصب شده و برنامه هنوز رویش ریخته نشده.می گویم که حدود نیم ساعت بیشتر وقت نیست و می پرسم نمی شود یک کاریش بکند؟!دوربین را برمی دارد و می رود سر یک کامپیوتر دیگر و وصلش می کند و شروع می کند به کار!!معلوم می شود این یکی درست است. این پروسه،حدود20 دقیقه طول می کشد.5 دقیقه هم طول می کشد تا تصویر را بیاورد روی صفحۀ مانیتور.عکسم را که می بینم،چشمم می رود سراغ دستگاه پرینتر.ولی زهی خیال باطل!می بینم دارد با چین کنار بینی ور می رود.می گویم:آقا!من قبول دارم.همین را پرینت کنید.می گوید:خانوم،من باید کارم را درست انجام بدهم و هزار تا کلیک می کند روی چین مذکور و سپس سوار بر موس پیشروی می کند به سمت بخشهای دیگر نقشه...می گویم:آقا جون!من همین جوری ام.شما که جراح پلاستیک نیستی،همین جوری والله خوبه.می گوید:نخیر من وظیفه دارم عکس را درست تحویلتان بدهم و زوم می کند روی پیشانی...می گویم:جناب!اینجوری که شما داری روتوش می کنی،اگر ماموران آگاهی بیایند،به جرم اخلال در قیافۀ افراد(!)علیه شما عارض می شوند.قربون دستت تمومش کن.ساعت سه و نیمه.خونسردمی گوید:چند دقیقه بیشتر کار ندارد...طاقت نمی آورم و تا اتمام عمل نفس گیر روتوش،می روم به قسمت عضویت و می گویم دست نگه دارند که الآن عکس را می آورم...تا برگردم،کار تمام شده.آقای مذکور می گوید:بیایید ببینید خوب شد؟!می گویم:ندیده قبول دارم.عالی شد.حرف ندارد و چشمم می رود سراغ پرینتر.دکمه ای را می زند و منتظر می ماند.دستگاه چند تا پت پت می کند و همانطور می ماند.چند بار این پروسه تکرار می شود.در نهایت ،طاووس علیین شده از زیر دستگاه نمایان می شود ولی به محض نمایان شدن می ایستد.فقطپیشانی آمده .می شنوم که:ببخشید...دستگاه خراب است...می گویم:اشکالی ندارد...مساله ای نیست...شما خودتان را ناراحت نکنید...با خودم می گویم:به من نیامده که روتوش بشوم...و می روم...
می روم و با دقت،توی جویها و راهروها .و زیر میزها را می گردم بلکه عکس پرسنلی قدیمی را پیدا کنم.ساعت از5/3 گذشته و بخش عضویت تعطیل شده.بخش سرچ مرکزی از صبح کار نمی کند و بنابراین سرویس دهی به مراجعان هم در بخش امانت کتاب و نشریات انجام نمی گیرد(پس بگو چرا این همه خلوت است!)از این رو اگر زودتر هم کارت را می گرفتم حداقل برای امروز به کارم نمی آمد.با این حال،نمی دانم چرا ویرم گرفته که عکسم را پیدا کنم.می روم دستشویی...می روم سلف...می روم قسمت سرچ خواهران و برادران...می روم سالن نسخ خطی...و زمین را و زمان را به دقت نگاه می کنم....چشم می دوزم بلکه قاطی آشغالها و دستمالها و ورق پاره ها و آدامسهای جویده شده و هسته های خرما پیدایش کنم و چیزی نمی بینم...من نیستم...هیچ جا نیستم و ساعت 4 است...