وقتی مسئولان محترم مجله سلامت در دی سال جاری پیشنهاد کردند که یک صفحه طنز هفتگی داشته باشیم تا چند هفته موضوع را نشنیده گرفتم ولی بعدش که دیدم در پیشنهادشان جدی هستند با دو – سه نفر از دوستان( که به نوعی تجربۀ همکاری و همفکری در طنز داشتیم و در عین حال حس می کردم با استراتژی "سلامت"می توانند هماهنگ باشند) کار را شروع کردم و نتیجه اش دو شمارۀ "ریکاوری"در دو هفتۀ آغاز اسفند بود . خط مشی ما،ارائۀ مطالبی برای مخاطب عام در چهارچوب مباحث"سلامت"بدور از عوام زدگی و برخوردهای نازل با طنز بود.از ناهماهنگی مطالب با سلیقۀ صفحه آرای سلامت و صفحه آرایی نامناسب آن بخصوص در دومین شماره که بگذریم حجم و سطح مطالب ارسالی خوب بود و بعضی(مثلاً مطلب مهرداد صدقی) عالی بود.بلافاصله از طرف دوستان عزیز و علاقمند سلامت پیشنهاد شد که برای شمارۀ نوروزی، 12 صفحه طنز داشته باشیم . با توجه به تجربۀ دو شمارۀ"ریکاوری" استقبال کردم و دیدم این امر می تواند به محک زدن ِ توان ِ بخشی از طنز نویسان برای ارائۀ یک مجموعۀ مستقل طنز(حتی با توجه به محدودیتهای موضوع و سوژه) منجر شود.پیش بینی غلط نبود و مسئولان محترم سلامت پیشنهاد کردند که هر ماه یک فرم 12 صفحه مستقل طنز داشته باشیم. متاسفانه درست این مساله مصادف با ماجرای درگذشت آقای احترامی شد. فضا برای سفارش و نگارش مطلب چندان آماده نبود.کمی در کار وقفه انداختم و از سفارش مطلب به برخی دوستان صرفنظر کردم. تنها دوهفته برای سفارش مطلب، تنظیم و ارائه و تدارک این مجموعه فرصت داشتم.نیروی کمکی هم موجود نبود.ملاک من برای انتخاب نویسندگان،برخورداری آنها از پتانسیل لازم برای ارائۀ مطلب طنز اجتماعی - بهداشتی برای مخاطب عام و با توجه به محدودیتهای کار مجلۀ سلامت بود.استقبال خوب بود. جز دو - سه مورد بقیۀ دوستانی که با آنها تماس گرفتم لطف کردند و مطلب ارسال کردند و مجبور شدم این تماس ها را تا جایی که تعداد مطالب به حد مطلوبی رسید متوقف کنم .از این رو،آنچه گرد آمده،بضاعت تمامی جامعۀ طنز نیست و چه بسا دوستانی که جا داشت در این مجموعه اثری داشته باشند ولی به علت حجم محدود صفحات و تنگی وقت و حتی فراموشکاری، امکان تماس با آنها میسر نشد.تقریبا از سه نسل از طنزنویسان آثاری را گرد آوری کردم.سعی کردم به دور از جناح بندی های موجود دعوت به همکاری کنم.خوشحالم که در این میان از دوستانی که مدتها بود از قلم طناز آنها استفاده نکرده بودیم بهره مند شدم.علیرغم محدودیت زمانی و شتابی که در کار بود، مطالب از سطح قابل قبول و گاه خوب و گاه عالی برخوردار بود. جز سه مورداز دوستان ،که ضرب الاجل یکی – دو روزه ای برای ارائۀ مطلب ،روی سطح کارآنها اثر گذاشته بود،مطالب بقیه ،از سطح قابل استفاده ای برخوردار بود و چاپ شد. جز یک یا دو مورد (که مطالب از وبلاگ برداشته شده بود)بقیۀ مطالب نو بود. نتیجۀ کار،از همین شنبه روی کیوسک روزنامه فروشی ها قرار گرفته است. به نظرم یک مجموعۀ قابل دفاع از طنز متناسب با محدودۀ تعریف شده برای کار است،علیرغم تمام مشکلات و محدودیت های زمانی و سوژه ای و قالبی و با توجه به این نکته که برای جا افتادن و محک خوردن یک تجربۀ نو، به زمان نیز احتیاج است.به علت رخ دادن پاره ای مسایل فنی در مملکت گل و بلبل،یک فرم چهار صفحه ای این مجموعه قاطی فرم دیگری شده است . از نظر طراحی مطالب و کاریکاتورها ،برای یکدستی کار وجلوگیری از ناهماهنگی های احتمالی،از آقای ضیایی خواهش کردم که طراحی کار را بر عهده گیرند.ایشان نیز پذیرفتند و بیشتر مطالب را (جز آنها که دیر به دستمان رسیدند)طراحی کردند.با این حال صفحه آرایی دست ما نبود و به همین خاطر باز هم به نظرم این شماره در صفحه آرایی ایراد دارد .
یک نتیجه اخلاقی تاسف آور: راستش وقتی مطالب به دستم رسید،بسیار حسرت خوردم از این که طنز نویسان با بضاعتی که این مجموعه گویای تنها بخش بسیار محدودی از آن است نه یک نشریۀ هفتگی برای خودشان دارند و نه معدود نشریات ماهانۀ طنز قدرت پوشش دهی به گسترۀ قابل قبولی از نویسندگان و خوانندگان و موضوعات و قالبها را دارند،تا آنجا که من ِطنزنویس برای تداوم حیات حرفه ای، با دیگرانی کار می کنم که شاید حساسیتهای زبان طنز را یا ظرافتهایش چنان که باید و شاید درک نکنند . بنابراین یک رباعی از اثر دوستمان را که در مصرعی از آن نوشته است:"از سفرۀ ما نان و نفت رفت"از ترس آقای احمدی نژاد حذف کنند!و یا با چاپ کلّ مطلبی که در یک نگاه،هجو عرفا به شمار می آید واز سوی یکی از بهترین طنزنویسهای حال حاضر نوشته شده است،مخالفت کنند.البته مطالب دیگر عیناً چاپ شدند و کلّ حذفیات به این دو مورد محدود شد ولی فکر می کنم ابراز حساسیت هایی اینچنین، از اقتضائات نشریات غیرطنز است و اگر امکان استفاده از یک فضای اختصاصی در آشفته بازار چاپ و نشر برای ما طنزنویسها فراهم بود،در آن بی شک با حساسیتهایی اینچنین روبرو نبودیم.
یک نتیجه اخلاقی دیگر: تداوم حیات صفحه ریکاوری و مجموعه های 12 صفحه ای ضمیمه مجلۀ سلامت را منوط به فراهم آمدن شرایطی می دانم که نظارت نزدیک و تام و تمام مسئول صفحه بر کل کار را از ابتدا تا انتها شامل شود.در غیر این صورت،فکر نمی کنم کار بتواند ادامه پیدا کند .اینطوری به تناسب وقت و ذهنی که می برد،بازدهی ندارد و چه بسا نتیجۀ کار علیرغم علاقه و حسن نیت دست اندرکاران محترم و علاقمند "سلامت" درست بر عکس شود.به نظرم شأن طنز اینطوری ایجاب می کند.

.