به بهانه نمایشگاه کتاب
ذهن هنوز عرقش خشک نشده بود و نویسنده ،تازه داشت طرح داستان را روی کاغذ می آورد که کتاب از یک لحظه غفلت او استفاده کرد و فلنگ را بست و رفت.یک رمان یا داستان بلند بود،نمی دانم.هر چه بود،در رفت .نویسنده هر چه ذهنش را جمع و جور کرد بلکه کتاب نتواند فرار کند،فایده ای نداشت.در هزارتوهای ذهنش دوید دنبالش .کتاب گفت:"خاک بر سرت کنم،می خواهی منو بنویسی چیکار بدبخت؟!اونوقت باید کاسۀ گدایی بگیری دستت دنبال ناشر بگردی برای چاپ.تازه،آیا ناشر پیدا بشه،آیا نشه.مرض داری خودتو اینجوری آلاخون –والاخون می کنی؟"...و همین طور که اینها را می گفت،جاخالی داد ...نویسنده با خودش فکر کرد که چه کتاب بی تربیتی است وببین چگونه ساحت مقدس وبلاگستان را با دری – وری هایش آلوده می سازد.فکر کرد اصلاًچطور است کتاب را ول کند تا او برود توی یک ذهن بازاری آشغال ساز.چون اگرحتی به دامش هم بیاندازد،چیز دندان گیری که قابل عرضه به عالم بشریت و فرهنگ قرون و اعصار باشد نیست.همه اش فحش است و فضیحت.
با این حال دلش نیامد.با خودش گفت شاید بتواند وقتی گیرش آورد،دستی به سر و رویش بکشد و کمی اصلاحاتش کند ،آلودگیهای واژگانیش را پاک کند.حیف است تا اینجا آمده،ناکام برگردد.این بود که داد زد:"وایسا،کجا میری،می خوام با هزینۀ شخصی چاپت کنم،اینجوری شاید ناشر گیرم بیاد.اگه من سری توی سرها دربیارم،برای تو هم خوب می شه،می تونی بری بشینی روی طاقچه.برگرد،برگرد،پشیمون می شی آخر"...خلاصه،خانوم یا آقایی که شوما باشید،کتاب محل نگذاشت.گفت:"زکی!بر فرض که سلفیدی و با پول خودت خواستی چاپم کنی،اون وقت چطور دلت می آد،منو،جگرگوشه ات رو بفرستی زیر دست یه عده که بیافتن جونم و اینجا و آنجام را قیچی کنند ومقطوع النسلم کنند و دودمانم را به باد بدهند؟!اصلاًچه خوش خیالی که فکر می کنی از زیر دست اونا جون سالم به در می برم."نویسنده گفت:"اوناش با من.حالا خودم یه دستی به سر و روت می کشم که مورد نداشته باشی.اونوقت می فرستمت زیر دست اونا.انشائ الله که بخیر می گذره."کتاب گفت:"هکی چه ساده ای...اینها بی مورد را هم مورددار می کنن...تازه،به فرض محال که از زیر دست اینا جون سالم به در بردم، آخه تو آدم آسمون جل که توی هفت آسمون یه ستاره هم نداری، چه خاکی می خوای توی سرت بکنی؟چطوری می خوای منو برداری ببری این طرف و اون طرف و برام خاطر خواه بتراشی؟!بدبخت!با این دست و پایی که داری،اگه من دختر شاه پریانم باشم،می مونم بیخ ریشت و وبال گردنت می شم....نه عمو،ما نیستیم،برو کنار بذار باد بیاد.بذار برم توی یک ذهنی که برو بیایی و کیا بیایی داشته باشه،دستش به دم گاوی بند باشه و بتونه این طرف و اون طرف عرضه ام بکنه،پخشم کنه،نه تو..."
نویسنده بد جایی گیر کرده بود.از یک طرف با خودش گفت:"به به!چه کتاب چیز فهمی .آفرین به این همه هوش و ذکاوت و اطلاعات عمیق در رابطه با مشکلات مربوط به چاپ و نشر و توزیع و غیره"(بخصوص این"غیره" اش از بقیه مهم تر بود.)"از طرف دیگر هم حرصش درآمد که چه کتاب بی چاک و دهنی است وحتی در متن هم محاوره ای حرف می زند و تعجب کرد که چطور به مخیله پاک او وارد شده و ساحت مقدس ذهنش را با ادبیات چارواداریش آلوده است.از این رو،از یک طرف هوس کرد او را از ذهنش بیاندازد بیرون و از طرف دیگر فکر کرد خوب است تا اینجا که آمده،کتاب را بردارد و یک خاکی توی سرش بکند.طبیعی است که در راستای کش دادن داستان،راه حل دوم را انتخاب کرد.این بود که گفت:"خوب حالا همین که تو را چاپ کنم،گام مهمی است در راستا و درازا و پهنای اعتلای پیشرفت فکری بشریت تا آسمان هفتم."کتاب مذکور،با شنیدن این عبارات فاخر،به طرز بی ادبانه ای شیشکی بست و جملات پرمغز نویسنده را بدین وسیله تحت الشعاع یک سری حرکات زشت وجلف قرار داد.سپس گفت:"تازه،بر فرض که پخشم کردی،کی می خواد ازم تعریف کنه،بدبخت،دَم کی رو دیدی؟به کی نون قرض دادی،توی کدوم حلقه یا دسته یا جایزه ای؟برو عمو،کشکتو بساب.اصلاًهیشکی خبر نمی شه که تو منو فرستادی توی کتابا."نویسنده گفت:"خوب،اثر خوب،خودش را در طی قرون و اعصار ،نشان می دهد.چه بسا دیوان حافظ یا مثنوی مولوی یا آثار گرانقدراثیرالدین خسیکتی و ابوسعید ابوالخیر که در زمان خود،چندان مورد تجدید چاپ و اقبال قرار نگرفت ولی قرنها بعد،از قفسه های کتابها برداشته شد و به زیور طبع آراسته در قطع رحلی گردیده شده نموده باشد...و خسته ام کردی..."
وقتی نویسنده از به کار بردن این همه جملۀ پرمعنی و حکیمانه خسته شد،فکر کرد بهتر است نفسی تازه کند و ذهنش را هوایی بدهد مگر کتاب بالاخره از خر شیطان پیاده شود و رخ بنماید.چشمانش رابست.تصویرهای پراکنده هجوم آوردند.در دالانهای مغزش،الفاظ،عبارات،تصاویر،به شیوۀ درهم و برهمی شروع کردند به دویدن و گرگم به هوا. دید که شیرازۀ کتاب از هم پاره شده و دل و روده اش بیرون ریخته است . نمی دانست کابوس است یا واقعیت،ولی احساس کرد دارد زیر بار حرفهایی که هیچوقت نزده و چیزهایی که هیچوقت ننوشته دفن می شود...