اگر این روزها به نمایشگاه کتاب رفته باشید در میان تازه‌های نشر ققنوس کتابی می‌بینید با عنوان: شب‌های کوش آداسی (رمان طنز درباره‌ی عشق و کلیه‌ی بیماری‌های دل)! نام نویسنده‌اش هم تا حدی غریب است: م.مالمیرآبادی. به گواهی نوشته‌ی پشت جلد(که معرفی‌ای پر آه‌ وسوز از این رمان است) کتاب، به رؤیا صدر(که به نویسنده نوشتن آموخته) تقدیم شده‌است! بنابراین من سعی می‌کنم اینجا توضیح دهم که ماجرا چیست:
اواخر سال‌های دهه‌ی 70 بود. من همکار گل‌آقا بودم و با آزمون و خطا سعی داشتم سبک خودم را در طنز پیدا کنم. عاشق تقلید طنزآمیز سبک‌های نوشتاری بودم، از نوشته‌های بابک احمدی گرفته تا ادیب سلطانی. از این‌جور کارهایم استقبال می‌شد. بعضی وقت‌ها که سبک آشنای نویسنده‌ای را به طنز می‌گرفتم خودش پیام می‌داد که فلان اثرم را هم بخوان، به درد طنزهایت می‌خورد! در همین بازی با نثرها و سبک‌های مختلف، رسیدم به رمان‌های عامه پسند. چندتای آن‌ها را همان زمان‌ها خواندم. دریایی از ایده بودند برای خودشان! دیدم عجب جای کار دارند! سودای نظیره نویسی طنزآمیز رمان‌های عامه پسند به جانم افتاده بود. منتها نه وقتش را داشتم و نه جرأتش را! چون نمی دانستم انعکاس و بازتاب چنین کاری چیست، می‌توانست حتی خودکشی ادبی باشد! با این‌حال تصورش هم برایم لذتبخش بود و فکرش رهایم نمی‌کرد. اوایل دهه‌ی 80 دست به کار شدم و گفتم برای دل خودم هم که شده شروع کنم و بنویسمش، حتی اگر جایی منتشرش نکنم. یک طرح کلی داستانی بر اساس آن‌چه تا آن‌زمان خوانده بودم در ذهنم ریختم. هر چه زمان می‌گذشت، کار برایم از حالت تفننی اولیه خارج می شد. شروع کردم به بررسی رمان‌های عامه پسند. تمرکزم را روی آن‌هایی گذاشتم که به چاپ های متعدد رسیده بودند و در کنار آن، هر رمان دیگری را که فکر می‌کردم به کارم می‌آید خواندم و یادداشت برداشتم. سعی کردم ببینم موتیف های این جور رمان‌ها چیست، از نظر قالب، زبان، زاویه‌ی دید، لحن، عبارات، شخصیت پردازی و پیشبرد ماجرا، حتی فرم نگارشی با هم چه شباهت‌هایی دارند. حتی بعضی جمله‌ها را یادداشت کردم چون به کارم می‌آمد! طرحی را که برای رمانم ریخته بودم گسترش دادم و سعی کردم در طرح داستان و زبان و لحن، به حال‌وهوای رمان‌های عامیانه نزدیک شوم. سعی کردم کار علیرغم برخورداری از لحن و شخصیت پردازی اغراق شده، از منطق روایتی برخوردار باشد، لحنش طبیعی‌تر باشد و به عنوان یک رمان عامه پسند(و نه یک اثر طنزآمیز صِرف) بتواند مورد نظر قرار گیرد. یعنی رمان عامه پسندی باشد که هم برای مخاطبان کتاب‌های عامه پسند جذاب و خواندنی است و هم برای منتقدانشان و هم برای علاقمندان به طنز!
حول ‌و حوش سال 88 بود و نمی‌توانستم ذهنم را تماما متمرکزش کنم. با این‌حال زمان‌هایی بود که می‌دیدم دارم با کوش‌آداسی نفس می‌کشم و می‌خندم و لحظات تلخ و تاریک آن روزها را تاب می‌آورم! دخترم که از بالای سرم رد می شد و به طور پراکنده سطرهایی از نوشته‌هایم را می‌خواند، می‌خندید و می گفت:"این خیلی خوبه، چرا منتشرش نمی‌کنی؟!..." تقریبا همو بود که سودای انتشار کتاب را به سرم انداخت و فکر کردم کار را به قضاوت جمعی بگذارم. از آوردن نام اصلی‌ام بر پیشانی کتاب هراس داشتم چون نمی‌دانستم عکس‌العمل‌ها چیست. فکر کردم آن‌ را به عنوان یک کتاب عامه‌پسند از یک نویسنده‌ی گمنام به قضاوت عمومی بگذارم ، بدون این که به روی خودم بیاورم که کتاب‌های اینچنینی را به طنز گرفته‌‍‌‌‌ام! با ناشری که کتاب‌های عامه‌پسند هم چاپ می‌کرد تماس گرفتم. گفتم مالمیرآبادی هستم و رمان عامه پسندی نوشته‌ام. پرسید چند صفحه است؟ گفتم صد و خرده‌ای. گفت ما زیر 350 صفحه چاپ نمی‌کنیم!
قید انتشارش را زدم و خودم را سرگرم کارهای نیمه تمام دیگری کردم. با این‌حال دیدم فکر انتشارش دائم با من است و رهایم نمی‌کند. فکر کردم با یکی دو نفر مشورت کنم. اگر آنها موافق نبودند و کار را تایید نکردند منتشرش نکنم. با رضا شکراللهی تماس گرفتم و قضیه را عنوان کردم. گفتم تمامی سعی‌ام را بخرج داده‌ام که یک رمانِ بی‌ارزش(!) بنویسم و فکر می‌کنم تا حد زیادی موفق شده‌ام ولی نمی دانم چکارش کنم! با تعجب دیدم که تشویقم کرد. کار را برایش فرستادم. پیشنهاداتی برای بازنویسی‌ رمان داد و پیشنهاد مرا برای ویرایش محتوایی کتاب پذیرفت. مجددا نشستم و در طی حدود چند ماه آن‌را بازنویسی کردم. ریتم را توصیفی‌تر و ضرباهنگ را کندتر کردم. در نهایت و پس از ویرایش، به نظرمان آمد که طنز غیرمستقیم و تا حدی زیرپوستی اثر که البته تعابیر و واژگان طنزآمیز و حشوهای زائد تعمدی و تناقض در برخی توصیفات ذهنی نیز به کمک تعمیق آن می‌آید می‌تواند نقطه اتصال طیف‌ خوانندگان گاه متضاد اثر باشد. کار را به نشر ققنوس سپردم. مدتی بعد از نشر ققنوس تماس گرفتند و گفتند که کتاب، سردرگمشان کرده و نمی دانند تکلیفشان با آن چیست؛ چرا که نظرات کارشناسانشان، به طرز عجیبی درست 180 درجه با یکدیگر متفاوت است! برخی صددرصد تایید کرده‌اند و برخی صددرصد تقبیح! پاسخ دادم که احساس ناشر را کاملا درک می‌کنم و به آن احترام می‌گذارم؛ چون خودم هم نمی‌دانم تکلیفم با کتاب چیست! با این‌حال علیرغم این‌که نظر نهایی ققنوس ناظر بر پذیرش چاپ کتاب بود، خودم در انتشارش دچار تردید شدم. با یکی دو نفر دیگر هم مشورت کردم که نظرشان می‌توانست بازتابی از فضای جدی ادبی امروز باشد، که مثبت بود و نشر ققنوس هم ریسک انتشار کتاب را پذیرفته بود و در نتیجه، کار، تمام شد! در نهایت نمی‌دانم خریدار با ریسک تهیه و خواندن کتاب چطور کنار می‌آید؛ کسی که به اعتبار نام‌هایی کتاب را می‌خرد و می‌خواند و معلوم نیست در کجای جبهه‌ای جا بگیرد که کارشناسان نشر ققنوس در آن جا گرفته بودند، ولی امیدوارم که به ریسکش بیارزد، به‌خصوص برای مخاطبی که پول و وقتش را پای این به قول آقای شکراللهی "کار عجیب" می‌گذارد!