استعفای شینزو آبه نخست‌وزیر ژاپن به دلیل آنچه او: «احساس خستگی به خاطر بیماری و از دست دادن اعتمادبه‌نفس برای خدمت به ژاپنی‌ها» خوانده، این سؤال را به ذهن می‌آورد که چرا مقامات ژاپنی هنگام خستگی و بیماری استعفا می‌کنند ولی مقامات ایرانی تا این حد شیفته خدمت‌اند؟ ریشه این امر به نظرم این‌هاست:
*چون مقامات ایرانی، درراه خدمت به مردم خستگی نمی‌شناسند ولی ژاپنی‌ها اهمیتی برای خدمت به مردم قائل نیستند و زود خسته می‌شوند.
*چون اعتمادبه‌نفس مقامات ایرانی بالاست ولی مقامات ژاپنی به خاطر رویارویی با بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی اعتمادبه‌نفسشان را ازدست‌داده‌اند.
*چون مسئولیت در ایران، رسالت و تکلیف الهی محسوب می‌شود؛ بنابراین مسئولین خداترس و مخلص و متعهد هیچ‌گاه عمل به تکلیف و رسالت الهی را قربانی خستگی و فرسودگی و ناکارآمدی و کهولت نمی‌کنند.
*چون در ایران بر اساس قانون بقای مسئولیت، مسئولیت در افراد از بین نمی‌رود بلکه از مسئولیتی به مسئولیت دیگر منتقل می‌شود ولی ژاپنی‌ها به قوانین اهمیت نمی‌دهند.
*چون مقامات ژاپنی‌ خودخواه‌اند، فکر بیماری و سلامتی خودشان هستند ولی مقامات ایرانی درراه خدمت به مملکت و مردم اصلاً دغدغه بیماری و سلامتی خودشان را ندارند.
*چون در ژاپن برخلاف ایران آزادی نیست و مقامات آزاد نیستند که علیرغم پیری و بیماری تا هر وقت عشقشان کشید سر پستشان بمانند.
*چون ژاپنی‌ها بی‌جنبه‌اند و فکر می‌کنند بیماری مسئله مهمی است درحالی‌که در ایران اگر کسی از یک بیماری رنج نبرد و جوانمرگ نشود عجیب است.
*چون ژاپنی‌ها فکر می‌کنند مسئولیت، بازی-بازی است و وقتی آدم سوخت، باید برود کنار ولی ایرانی‌ها مسئولیت را جدی می‌گیرند و آن را بازی تلقی نمی‌کنند و این‌جوری نیست که وقتی سوختند بکشند کنار.
*چون مقامات ایرانی تاآخرین‌نفس تشنه خدمت به مردم‌اند، درحالی‌که مسئولین ژاپنی فقط فکر این هستند که تا چه زمانی می‌توانند کار کنند و چندان تشنگی در رابطه با خدمت به مردم ندارند.
*چون مقامات ژاپن شایسته‌ترین نیستند و کارآمدتر از آن‌ها زیاد است و به‌محض عود بیماری و ناتوانی جایگزین می‌شوند ولی در ایران از هر صاحب قدرت فقط یکی داریم و حیف است تا دم مرگ خدمت نکند.
*چون ژاپن مثل غرب غارتگر درحالی‌که سقوط اخلاقی بوده در آنجا بنیان خانواده سست و متزلزل است و برای مقاماتش احراز پست و مقام اعضای فامیل پشیزی ارزش ندارد درحالی‌که مقامات ایرانی به‌محض احراز پست، دست فامیل و دوست و آَشنا را در همان اطرافشان بند می‌کنند و راضی نمی‌شوند که به قیمت سرگردانی و بیکاری آن‌ها، استعفا دهند.
*چون انجام مسئولیت در ژاپن به تمرکز و دقت شبانه‌روزی نیازمند است و از آدم مریض و خسته برنمی‌‎آید ولی در ایران سیستم مدیریت معمولاً به شیوه پیشرفته اتوپایلت صورت می‌پذیرد و خستگی و ناتوانی مدیر در هدایت آن چندان نقشی ندارد.
*چون برای ژاپنی‌ها مقامات دون دنیوی مهم است و وقتی ببینند نمی‌توانند از پس کار برآیند کنار می‌روند ولی برای مقامات ما، جیفه دون دنیوی اهمیتی ندارد که ذهن و وقت و فکرشان را صرف کنار گذاشتنش بکنند.

(انتشاریافته در خبرگزاری ایسنا)