وقتی صفر خواجوی راد حدود یک ماه پیش این عکس را برایم فرستاد و با لحن شوخ‌طبعانه خاص خودش زیر آن نوشت: «عکس قاب گرفته اینجانب برای یادگاری و بعدها برای فاتحه خواندن» فکر نمی‌کردم اندکی پس از آن تاریخ صاحب این تصویر هم به جمع رفتگان طنز بپیوندد و ما را دریغاگوی خود سازد... نزدیک دو ماه پیش بود که برای گفتگو با او همراه اسماعیل عباسی به منزلش رفتم. می‌خواستیم روی تاریخ شفاهی طنز با محوریت کشکیات و گروه حاجی فیروز کارکنیم و خواجوی راد از افرادی بود که با او در این زمینه مصاحبه کردم. خواجوی راد از معدود بازماندگان نسل طنزنویسان دهه 30 و 40 بود. با توفیق و کشکیات همکاری داشت و عضو تحریریه روزنامه اطلاعات و نشریات مؤسسه اطلاعات بود و پس از انقلاب نیز با آتیه، همشهری محله و ایران ورزشی همکاری می‌کرد. نمی‌شود او را صاحب سبک در طنز دانست. از کولاژ تصاویر طنز گرفته تا سرودن شعر و مطالب کوتاه طنز و تهیه جدول و اداره صفحات طنز در کارنامه فعالیت‌های او هست. زبانی شیرین و شوخ طبعانه داشت که با صراحت و بی پرده به گذشته‌ها نقب می‌زد؛ از نسلی تکرارناشدنی از طنزنویسان می‌گفت و مخاطب را با خاطراتش از آن‌ها شریک می‌کرد. زندگانی پرفرازونشیبش شنیدنی بود که چگونه تلخی‌های روزگار را با شیرینی طنز گره زده و در وادی طنز جایی برای خود یافته است. پایان یافتن همکاری‌اش با اطلاعات داستان غریبی دارد که حتی پایش را به «اعدام نمایشی» نیز کشاند. خودش این ماجرا را این‌طوری برایمان بازگو کرد:
سال حدود 59 بود که در صفحه «پارکینگ جوک» مجله جوانان یک کاریکاتور از داروین چاپ شد. آن را یکی فرستاده بود و ما هم چاپ کردیم. غافل از آن‌که تصویر با این ریش‌هایش شباهت‌هایی به امام خمینی دارد. یک مش علی بود که زمین چاپخانه را جارو می‌کرد. او قبل از اینکه نشریه توزیع بشود صفحه را که روی میز چیده شده می‌بیند و می‌رود راپرت می‌دهد و می‌گوید که عکس امام است. گفتم این را فرستاده‌اند، اسم فرستنده هم هست، حالا من اشتباه کردم و تشخیص ندادم، این را سردبیر دیده امضا کرده چاپش کردید. سردبیر وقت (حاتم قادری) زیرش زد که من صفحه را ندیدم. درهرحال، زنگ زدند مأمور آمد و مرا اسکورت کردند و بردند عشرت‌آباد. اول ماه رمضان هم بود. آنجا ناهار و شام می‌دادند و هر کس روزه می‌گرفت شام را نمی‌خورد غذایش را می‌گذاشت برای سحری. ما هم سحری همان غذای شام را می‌خوردیم. آنجا مطالعه‌مان هم قرآن بود. هرچند روز یک‌مرتبه هم یکی می‌آمد ببیند ما دستمان به کجا بند است؟ یک روز سحر من پاشدم سحری‌ام را خوردم. اذان را گفتند. نمازم را خواندم. قرآنم را خواندم. بعد تفأل به قرآن زدم. گفتم خدایا هیشکی ندونه خودت می‌دونی که من متوجه نشدم و قصد و غرضی نداشتم و اشتباهی بوده که شده. این آیه آمد که من عده‌ای را گرفتار می‌کنم تا شکیبایی‌شان را بفهمم. به‌قول‌معروف به زبون لاتی گفتم خدایا نوکرتم. صبر می‌کنم هرچی بگی... مدتی نگذشت که بازجو آمد و گفت یک‌چیزی پیداشده. امیدوار باشید. گفتم من می‌دونستم. طرف تعجب کرد گفت از کجا می‌دونستی؟ به بالا اشاره کردم و گفتم اون به من گفت. خلاصه اینکه دکتر مجابی یک مجله علمی به نام «عروج انسان، نردبان آفرینش» (جزوه درسی دانشگاه آزاد ایران) را که سابقاً این کاریکاتور را (که کاریکاتور داروین بود) چاپ کرده بود ارائه داده بود. معلوم شد یک بابایی این کاریکاتور را از روی آن نشریه کشیده و فرستاده و من این میان بی‌تقصیرم. خلاصه. بعدازظهر آزادم کردند و بدون اینکه سابقه‌ای یا حق سابقه‌ای برایم در نظر بگیرند گفتند دیگر دوروبر اطلاعات پیدایت نشود. به خانمم گفته بودند شوهرتان با موساد رابطه داره!...
یادش گرامی و روحش شاد...