خانم جمیله علم‌الهدی همسر آقای رئیسی و فرزند آیت‌الله علم‌الهدی امام‌جمعه مشهد براثر درخواست مردم و همسرشان ابراز تمایل کرده‌اند که به شیوه میشل اوباما خاطراتشان را بنویسند، ما با تکیه‌بر زندگانی و فرمایشات ایشان بخشی از آن را به رشته تحریر درمی‌آوریم؛ باشد که نقشی هرچند اندک در این خدمت سترگ بشری داشته باشیم:

از عنفوان طفولیت به حوزه‌های مختلف علاقه داشتم و برای تقویت جبهه مقاومت در برابر تربیت سکولاریسم برنامه‌ریزی می‌کردم. پدرم رؤیاهای زیادی برای آینده جهان داشتند. از وقتی‌ یادم است آدم بزرگی بودند و وزن زیادی داشتند و در زمینه مسائل بانوان و تمایلات آقایان از سوادهای بالایی برخوردار بودند که من ازنگاه ایشان درس‌ها آموختم. با اینحال کمترکسی فکر می‌کرد که ایشان بعدها به امارت خراسان برسند و درباره تمام مسائل نظرهای علمی بدهند. پدرم از همان ابتدا برای کرامت بانوان اهمیت بسیاری قائل بودند. یادم است که مخالف سوفیالورن بودند و مراقب بودند هیجانات بانوان در سطح جامعه ظاهر نشود و زنان روی زین دوچرخه و ترک موتور و سن تئاتر و کنسرت موسیقی نروند و آن‌قدر به صیانت از بانوان اهمیت می‌دادند که اجازه ندادند اسم مادر مرحومم روی سنگ مزارش نوشته شود.
مثل تمام دختران ایرانی رؤیایم این بود که همسر شهید بشوم و همچنین مثل اکثر زنان ایرانی در رفاه و آسایش بزرگ شوم و مدام نان و اشکنه بخورم. ولی سختی را تحمل کردم، دل به آسایش خوردن نان و اشکنه و همسری شهید نداده، همسر رئیس‌جمهور آینده شدم تا بیشتر به گفتمان محرومان خدمت کنم. چون وقتی ایشان به دیدار مردم در صف نان و گوشت و مرغ بروند و احساس گشایش در ارکان وجود آن‌ها کنند، این کاردست‌کمی از شهادت ندارد. می‌دانستم که همسرم سفرهای استراتژیک و گفتمان سازی را به اقصی نقاط جهان خواهد داشت. حدس می‌زدم روزی در راهروی کرملین نماز می‌خوانند و گفتمان حوزه معنویت را به‌خوبی به نمایش می‌گذارند تا راه هموار شود و ما بتوانیم با خانم میشل اوباما هم در راهروی کاخ سفید نماز بخوانیم. ایشان از همان ابتدای ازدواجمان که سال‌های دهه 60 بود آن‌قدر احکامی که در دادگاه‌ها صادر می‌کردند زیاد بود که خسته می‌شدند ولی از پروپاگانی هراسی نداشتند و آنگوزمانشان خیلی خوب بود. من از همان زمان‌ براساس آنچه از دوران کودکی در من نهادینه‌شده بود برنامه ریختم که تلاش‌هایی مشهود جهت گفتمان سازی‌های گوناگون انجام دهم. من از کم‌کاری‌های مسئله زنان رنج می‌بردم. اینکه اگر ما زنانمان را بخواهیم در خانه بنشانیم چگونه باید بنشانیم و برای فرزند آوریشان ذائقه سازی کنیم مسئله‌ای بود که بعدها سعی کردم گفتمان سازیش کنم چراکه جهان غرب تشنه این تجربه انباشته است اما متأسفانه ما روحیاتی داریم که به داشته‌های خود اهمیت نمی‌دهیم و از منابع خارجی استفاده می‌کنیم. خوشبختانه اینجانب در حوزه‌های گوناگون دانشی و معرفتی مسئولیت‌های متعدد گرفته و نویسنده و پژوهشگر و استاد دانشگاه و دبیر شورای تحول و نوسازی آموزشی شورای عالی انقلاب فرهنگی شدم و پژوهشکده مطالعات بنیادین علم و فناوری تأسیس کردم. پدرم اهل جیفه دنیوی نبودند و دانشگاه امام صادق را با دوستانشان تأسیس کردند تا ما و دیگر عزیزان رنج تحصیل و خدمت به مردم و گرفتن مسئولیت‌های خطیر را دردمندانه بر خود هموار کنیم و من توفیق یافتم با عزیزان همفکر و ارزشمدار، مباحث زنان را برنامه‌ریزی و پیاده کنم. من همیشه اعتقاد داشتم که باید اتکابه‌نفس داشته باشیم و از کمبودها نهراسیم. این بود که هنگام ارائه مقاله، انگلیسی حرف زدم و هیچ‌وقت از اینکه حاضران به نشانه نفهمیدن ابرو بالا می‌اندازند و اخم می‌کنند و رسانه‌های بیگانه دست می‌گیرند نهراسیدم. چراکه اعتقاددارم استکبار جهانی می‌خواهد فقط خودش انگلیسی حرف بزند. بنده در کریسمس با برخی از زنان خارجی با هماهنگی وزارت خارجه نامه نوشته و بر موضوعات مشترک از قبیل حجاب و عفاف و فمینیسم و ذائقه سازی برای فرزند آوری تبیین کردم که خیلی فکرهای جدیدی بود و آن‌ها بسیار تحت تأثیر قرار گرفتند و تشکر کردند. به نظرم لازم است در جهان امروز زنان فکرهای جدیدی مثل بنده ارائه دهند. در همین رابطه من به فکر تهیه دانشنامه‌ای هستم تا مسائل اجتماعی و اخلاقی ما را به‌خوبی حل نماید. معتقدم باید قدر سرمایه‌هایمان را بدانیم و آن‌ها را درراه‌های امور دنیوی مردم عزیزمان هدر ندهیم و به فکر آخرتشان باشیم و برای دانشنامه مسائل اجتماعی و اخلاقی سرمایه‌گذاری کنیم.
چه کنم که امروز وقت ندارم تمام لحظات شیرینی را که به آن رسیدم بازگو کنم. ولی به امید خدا سعی دارم از این به بعد جزئیاتی را بازگو نمایم تا زنان دنیا به خود بیایند و به‌مثابه گفتمانی بر فراز تاریخ الگوسازی گردند.